تحریفگران معمولا به نوشته‌های روانشاد ملک الشعرای بهار استناد می‌کنند و می‌گویند به دلیل درخواست مصدق از انگلیس بود که انگلیسی‌ها توانستند حضور نظامی خود را تحکیم بخشند!! این درحالی است که در تاریخی که ملک الشعرای بهار برای این نامه ذکر می کند (۱۹۰۰ میلادی)، مصدق بسیار بسیار جوان بوده است (نزدیک به ۱۸-۱۹ سال بیشتر سن نداشته است) و اصلا وزیر امور خارجه ایران نبوده است. بهار هم نامی از دکتر مصدق نبرده است و صرفا نوشته است: «وزیر امورخارجه وقت»! متأسفانه آشکارا متن ملک الشعرای بهار را تحریف کرده اند…
شوربختانه تخریب بزرگان تاریخ ایران این روزها تبدیل به یک معضل شده است و حتی برخی به دلیل منافع سیاسی خود، منافع ملی و خدمات بزرگان تاریخ ایران به کشور را نادیده می‌گیرند و با جعل و دروغ به تخریب بزرگان تاریخ می‌پردازند.
یکی از شخصیت‌های برجسته تاریخ معاصر ایران دکتر مصدق است که از همان دورانی که در برابر زیاده خواهی‌های دولت‌های استعمار گر ایستاد، برخی با حمایت همان دولت‌ها شروع به ستیز با دکتر مصدق کردند و هنوز هم این ستیز ادامه دارد. این روزها تخریب مصدق، بیشتر توسط عناصر سلطنت طلب صورت می‌گیرد که به دنبال منافع سیاسی خود هستند.
یکی از دروغ‌های جدید که علیه مصدق می‌گویند موضوع نامه نوشتن او درباره بحرین به سفارت انگلیس است!!! مصدق‌ستیزان معمولا به نوشته‌های روانشاد ملک الشعرای بهار استناد می‌کنند و می‌گویند به دلیل درخواست مصدق از انگلیس بود که انگلیسی‌ها توانستند حضور نظامی خود را تحکیم بخشند!! این درحالی است که در تاریخی که بهار برای این نامه ذکر می کند (۱۹۰۰ میلادی)، مصدق بسیار بسیار جوان بوده است و اصلا وزیر امور خارجه ایران نبوده است. در واقع در این نوشته‌های مصدق‌ستیزانه فقط شاهد فرافکنی هستیم.
روانشاد ملک الشعرای بهار، نامی از دکتر مصدق نبرده است و صرفا نوشته است: «وزیر امورخارجه وقت»! مصدق ستیزان دو رویداد که بهار می‌گوید را با هم می آمیزند و با افزودن داستان های با آب و تاب، افسانه سرایی می‌کنند. نکته مهم اینکه در هیچ کدام از این دو رویداد دکتر مصدق وزیر خارجه نبوده است!
به هر حال بهار ابتدا از قضیه‌ای در رمضان ۱۳۴۱ قمری (۱۹۲۳ میلادی) یاد می‌کند که مصادف با اردیبهشت ۱۳۰۲ خورشیدی می‌باشد. لازم به ذکر است که دکتر مصدق از اواخر خرداد ماه ۱۳۰۲ خورشیدی وزیر خارجه شد بنابراین در این رویداد هم اصلا دکتر مصدق وزیر خارجه نبوده است.
سپس واقعه‌ای را درباره سال ۱۹۰۰ میلادی ذکر می‌کند که چگونه انگلیسی‌ها توانسته بودند در بحرین نفوذ کنند. در حقیقت نامه‌ای هم که وزیر خارجه وقت ایران به سفارت انگلیس زده است و ملک الشعرای بهار بدان اشاره می‌کند، مرتبط با سال ۱۹۰۰ میلادی است که مصدق بسیار جوان بود و اصلا جایگاهی در سیاست نداشته است.
به هر حال در همان قضیه نخستین که سلطنت طلب‌ها و مصدق‌ستیزان بر روی آن مانور می‌دهند، یعنی اردیبهشت ۱۳۰۲ خورشیدی (۱۹۲۳ میلادی) هم مصدق وزیر امور خارجه نبوده است.
حال بیایید عینا آنچه ملک الشعرای بهار نوشته است را بررسی کنیم:
روز بیست و سوم رمضان ۱۳۴۱ مطابق با ۲۰ اردیبهشت ۱۳۰۲، تقریبا در ساعت ۹ صبح هنگام خرید و فروش یک قاب ساعت بغلی بین یک عرب نجدی وهابی و یک نفر ایرانی نزاعی رخ می‌دهد و منتهی به زد و خورد می‌شود.
ایرانیان بی خیال به گمان آنکه قضیه ختم شده غفلت می‌کنند ولی اعراب نجدی به شرارت ذاتی و یا به اشاره اجانب مسلح شده غفله بر ایرانیان حمله می‌کنند، ایرانیان چون اسلحه نداشتند فقط با چوب به دفاع می‌پردازند. یک ساعت و نیم جنگ طول می‌کشد و عده‌ای از ایرانیان در حدود سه نفر مقتول و عده‌ای در حدود ۳۷ نفر مجروح و پنج نفر مفقود شده‌اند و از اعراب نجدی کسی تلف نشده مگر یک نفر که آن هم به واسطه تیر خود آنها هلاک گردیده است. پس از یک ساعت و نیم جنگ ایرانیان ناچار می‌شوند به خانه‌های خود رفته پناهنده و مخفی گردند، حکومت محلی هم قادر به جلوگیری نمی‌شود و قریب ۲۵ روز تمام ایرانیان دکاکین و حجرات خود را بسته در خانه نشسته دچار تهدید و خطر بودند تا اینکه مجدداً اعراب وهابی به اعراب شیعه حمله کرده ۸ نفر مرد مقتول و ۲ نفر زن مقتوله و دو نفر زن دیگر زخمدار می‌شوند.
روز ۲۶ رمضان یک کشتی انگلیسی وارد و روز ۲۷ نیز کشتی دیگری که حامل بالیوز بوشهر بود، وارد بحرین می شود و چهل نفر سرباز هندی با دو عراده توپ پیاده کردند.
صبح ۲۸ رمضان ایرانیان عرض حال خود را به قنسولخانه فرستاده هشت نفر را از جانب خود به وکالت انتخاب می‌نمایند که در محکمه رفته محاکمه نمایند، ضمنا به دولت ایران اطلاع می‌دهند که اگر دولت علاج فوری ننماید، برای تمام ایرانیان خطر حتمی است و بقیه هم مجبور به هجرت از بحرین خواهند گردید (بهار ۱۳۵۷: صص ۳۵۱-۳۵۲).
تا اینجا مرتبط با قضایای اردیبهشت ۱۳۰۲ خورشیدی (۱۹۲۳ میلادی) است. بار دیگر اشاره می‌کنیم که در این زمان هم مصدق وزیر خارجه ایران نبوده است بلکه مصدق از اواخر خرداد ۱۳۰۲ خورشیدی وزیر شده و پیش از مصدق، محمدعلی ذکاءالملک (فروغی) عهده دار این سمت بوده است.
اما قضیه نامه وزیر امور خارجه که بهار ذکر می‌کند مرتبط با سال ۱۹۰۰ میلادی است. در کتاب ملک الشعرای بهار پس از درج سه ستاره که نشان دهنده تغییر موضوع بحث است، به موارد زیر اشاره می‌شود:
جزیره بحرین از املاک قدیمی دولت ایران است، و در ۱۹۰۰ میلادی اغتشاشی در آنجا روی نمود و دولت بریتانیا قوایی برای اسکات شورشیان بدان جزیره گسیل داشت.
از آن به بعد نفوذ دولت ایران در آنجا از بین رفته و تحت نفوذه دولت بریتانیا قرار گرفت.
گویند وزیر خارجۀ وقت، مراسله‌ای به سفارت انگلیس نوشته دخالت آن دولت را در حفظ جان و مال اهالی خواستار شده بوده است و این سند برای مداخله بریتانیا کافی شمرده شده، آنجا را تحت نظر گرفت (بهار ۱۳۵۷: ص ۳۵۲).
همانطور که می‌بینید هیچ نامی از دکتر مصدق نیامده و در سال ۱۹۰۰ میلادی هم دکتر مصدق جوانی بیش نبوده است! گویا نصرالله مشیرالدوله در آن زمان وزیر خارجه بوده است.
.
تصویر کتاب «تاریخ مختصر احزاب سیاسی» ملک الشعرای بهار
متأسفانه آشکارا متن ملک الشعرای بهار را تحریف کرده اند و نام دکتر مصدق را در متن اضافه کردند!!!! آنها در این باره افسانه سازی هایی کردند با داستان های پر آب و تاب آن را آمیختند و در نهایت اشتباهی که دیگر اشخاص مرتکب شدند را به گردن مصدق می اندازند و در اینجا رضا خان را وارد داستان می کنند.
اما در ادامه ملک الشعرای بهار به قضیه اردیبهشت ۱۳۰۲ خورشیدی بر می گردد و حتی اشاره می کند که در زمان سردار سپه (رضا خان) کارها صرفا صورت سازی بوده است:
بعد از وقوع قضیه اخیر، جلسه سری در مجلس شورای ملی خاص واقعه بحرین تشکیل گردید و در حکومت سردار سپه نیر بار دیگر این موضوع زیر نظر دولت قرار گرفت و اقدامات زیادی هم بعمل آمد که به نظر اهل تحقیق صورت سازی بیش نبود و حتی دولت در این باب به جامعه ملل مراجعه کرد و نتیجه تا امروز نامعلوم است (همان).
مشخص است که دکتر مصدق نقشی در جدایی بحرین نداشته است. او نه در اردیبهشت سال ۱۹۲۳ میلادی وزیر امور خارجه بوده است و نه در سال ۱۹۰۰! نامه هم که مصدق‌ستیزان به آن اشاره می‌کنند مرتبط با سال ۱۹۰۰ میلادی است که مصدق جوانی بیش نبود.
به هر حال موضع دکتر مصدق درباره بحرین روشن بود. وی از کسانی بود که همواره مخالفت خود را با جدایی بحرین اعلام می کرد و حتی برنامه هایی برای تثبیت حاکمیت ایران در آن منطقه داشت که متأسفانه کودتای ننگین انگلیسی-امریکایی ۲۸ مرداد، اجازه ادامه کار را به وی نداد.
در دوره پهلوی دوم هم، میهن پرستانی که مخالف شدید جدایی بحرین از ایران بودند سرکوب شدند و شخص محمدرضا شاه پهلوی تمایل خود را برای جدایی بحرین از ایران اعلام کرد.
