پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ ۸ شهریور ۱۳۲۰، خلبانان ایرانی در پایگاه هوایی قلعه مرغی در حاشیه جنوب شرقی تهران، بر سر دستوری که وادارشان می‌کرد هواپیماهایشان را به پرواز درنیاورند و روی زمین بمانند، در حال جوش و خروش بودند. نیروی هوایی ایران عملا از ایفای هر گونه نقشی در این جنگِ کوتاه محروم شده بود. خلبانان ایرانی همانند خلبانان همه کشورها ترسی به دل راه نمی‌دادند و بسیار مایل بودند با هواپیماهای قدیمی خود به پرواز درآیند و با دشمن روبه‌رو شوند. وقتی شنیدند که شوروی‌ها روز گذشته قزوین بی‌دفاع را بمباران کرده‌اند، سرخوردگی و خشم آنان به اوج خود رسید.
شماره آرشیو: ۱۳۰۶۰۸-۲۷۵م
پی نوشت:
ریچارد ا. استوارت، در آخرین روزهای شاه: تهاجم روس و انگلیس به ایران در شهریور ۱۳۲۰، ترجمه عبدالرضا هوشنگ مهدوی و کاوه بیات، تهران، نشر نو، ۱۳۷۰، ص ۲۹۵.
