هوشنگ سیحون معمار نامدار ایرانی بود. پدربزرگ مادری او میرزا عبدالله فراهانی از پیشگامان موسیقی سنتی معروف به پدر موسیقی سنتی ایران بود. او در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و سپس در دانشسرای عالی ملی هنرهای زیبای پاریس تحصیل کرد و در انجا به درجه دکترای هنر رسید. او تا پیش از انقلاب ۱۳۵۷ به عنوان دانشیار دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران مشغول به کار شد و بین سال‌های ۱۳۴۱ تا ۱۳۴۷ ریاست دوره‌ای این دانشکده را برعهده گرفت.
او همچنین سعی در تربیت دانشجویان به فرهنگ و تاریخ ایران با تشویق و بردن آن‌ها به نقاط مختلف ایران می‌کرد. او به «مرد بناهای ماندگار» شناخته می‌شود و برنده جایزه بیتا در سال ۲۰۱۲ بوده‌است.مشهور ترین آثار وی:
✨آرامگاه ابن سینا در همدان (۱۳۳۰)
?آرامگاه خیام در نیشابور (۱۳۳۸)
✨آرامگاه کمال الملک در نیشابور(۱۳۴۲)
?آرامگاه نادرشاه در مشهد (۱۳۴۲)
✨بازسازی و طراحی آرامگاه فردوسی در طوس بر پایه طرح پیشین، در سال (۱۳۴۷)
دیدگاه سیحون در معماری
او در سبک معماری خود بیش از هر چیز منطق را در نظر می‌گرفت؛ زیرا عقیده داشت هیچ‌گاه هیچ چیز نباید بی منطق در معماری به کار برود. حتی کوچک‌ترین خط و کم‌ترین نقطه باید دلیل و معنی مخصوص به خود داشته باشند. او به تناسب اجزای طراحی و سادگی آن اهمیت زیادی می‌داد؛ زیرا حجم‌ها و تناسبات وقتی زیبا نباشند عوامل تزئینی، تأثیری در زیبایی آن نخواهند داشت. طراحی‌های سیحون از کاربری تبعیت می‌کردند.
او از طرح‌های بی‌معنی و بی‌مغز بیزار بود و عقیده داشت که حقیقت باید بی‌پرده در معماری خودنمایی کند. حتی اگر زننده باشد؛ زیرا حقیقت همیشه زیبایی و لطف مخصوص به خود را خواهد داشت. سیحون معتقد است اصطلاح معماری اسلامی اصطلاحی نادرست است و در واقع آنچه به نام معماری اسلامی شناخته می‌شود، همان معماری و فنون معماری ایران دورهٔ ساسانیان است.
مستندی در مورد هوشنگ جیحون
