محسن علیان از رزمندگان دفاع مقدس در کتاب «زبون دراز» به بیان خاطره ای شیرین از دوران رزمندگی و حضور در جبهه پرداخته که به مناسبت ایام نوروز منتشر می شود:

صبح روز عملیات در منطقه کردستان، بچه‌ها حسابی خسته شده بودند و روحیه مناسبی نداشتند. از طرفی حدود صد اسیر را برای انتقال به پشت خط، به‌صف کرده بودیم.

برای آنکه انبساط خاطری در بچه‌ها پیدا بشود، جلو اسرا ایستادم و شروع به شعار دادن کردم. با حرکت دست و کلمات قاتی پاتی فارسی و عربی بهشان حالی کردم که هر شعاری می‌دهم، آن‌ها تکرار کنند.

خیلی ترسیده بودند. مشتم را بالا بردم و با صدای رسا گفتم: بگین صدام جارو برقیه. آن ها هم فریاد زدند: صدام جارو برقیه.

بچه‌ها که شاهد این ابتکار من بودند، زدند زیر خنده! یک‌دفعه آقای قربانی، فرمانده گروهانمان از راه رسید و پرسید: محسن! داری چی کار می‌کنی؟ گفتم: شما فقط وایسا تماشا کن. بذار کاسبی مون رو بکنیم.

وقتی اسرا از شعار جاروبرقی خسته شدند، بهشان گفتم: حالا بگین الموت لقربانی. در همین گیرودار نیروهای دیگری هم به جمع ما اضافه شدند؛ آن‌ها هم از خنده روده‌بر شدند.

قربانی تند تند دست‌هایش را تکان می‌داد و می‌گفت: من قربانی‌ام، من فرمونده اینام، شعار ندین! اسرا متوجه نمی‌شدند چه می‌گوید. من هم تحریکشان می‌کردم که بلندتر شعار بدهند.

یکی از بچه‌ها به آقای قربانی گفت: تا فردا هم که اینجا وایسی و به فارسی بهشون بگی شعار ندن، اینا حالی شون نمی شه.

خب چی کار کنم که ساکت بشن؟ گفت: به عربی بهشون بگو انا قربانی.

آقای قربانی فریاد زد: انا قربانی. اسرا که تازه متوجه شیرین‌کاری من شده بودند، شعار را عوض کردند. دست‌هایشان را تکان دادند و گفتند: لاموت…لاموت…

اسرا را منتقل کردند، من کتک مفصلی از آقای قربانی خوردم.

 

منبع:

کاوسی، رمضانعلی، زبون دراز (مجموعه خاطرات طنز رزمندگان دفاع مقدس)، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس: نشر مرزوبوم، تهران ۱۴۰۲، صص ۱۲۷،۱۲۸