به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، سردار شهید رضا رضایی، متولد ۴ فروردین ۱۳۳۸، فرمانده محور لشکر ۱۴ امام حسین (ع) در دفاع مقدس که در تاریخ ۲۱ خرداد ۱۳۶۰ و در جریان عملیات فرمانده کل قوا خمینی روح خدا به شهادت رسید، در دل نوشته‌ای به تبیین و تفسیر جایگاه قدسی انسان و نقش وی در خودسازی فردی و اجتماعی پرداخته است که به مناسبت سالروز شهادت ایشان منتشر می‌شود:

مقصود از خودسازی این نیست که همچون مرتاضان و رهبانان و عابدان مذهبی، جدا از اجتماع و جدا از زمان و مجرد از همه رابطه هائی که میان خود و جامعه است باشیم؛ و یا همچون مارکسیست‌ها، خودسازی را تنها وسیله‌ای برای آمادگی شرکتمان در یک حرکت سیاسی زمان تلقی کنیم.

خودسازی عبارت است از خویش را انقلابی بار آوردن به‌عنوان یک اصل و یک اصالت و یک هدف، یعنی به جوهر وجودی خود تکامل بخشیدن.

به خودسازی پرداختن لازمه‌اش اعتراف به این اصول است: ۱-انسان در مسیر تاریخ و در تغییر نظام اجتماعی خویش نقش دارد. ان الله لا یغیر ما بقوم حتی یغیروا ما بانفسهم.

۲-انسان نمی‌توان در یک انقلاب اجتماعی، صادقانه، مطمئن و تا نهایت وفاداری و راستین بماند، مگر آنکه پیش از آن خود را ساخته باشد و بسازد، وابستگی‌ها را دور ریخته، تعصبات موروثی را کنار بگذارد.

۳-انسان به معنی فرد و هم به معنی گروه، همیشه و مطلقاً زائیده و پرورده محیط نیست، مقصودم از محیط هم، محیط طبیعی است، نه تاریخی و جغرافیایی، طبقاتی و اجتماعی.

تلقی که قرآن از انسان دارد، قرآن انسان را نه یک ایده مجرد و مطلق و خارج از نظام مادی می‌دادند و نه صرفاً یک پدیده ناخودآگاهی که در تسلسل جبری تاریخ یا طبیعت یا وراثت پدید می‌آید:

لقد خلقنا الانسان فی احسن تقویم ثم رددناه اسفل‌السافلین، بلکه انسان را یک پدیده‌ای می‌داند که این پدیده، خدای دیگر چیزهاست از خاک به‌سوی خدا.

 

منبع:

عشوریون، احمدرضا، اطلس لشکر ۱۴ امام حسین (ع) در دوران دفاع مقدس، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۲، ص ۱۰۶