روزنامه اطلاعات؛ ۷ آبان ۱۳۵۳ (به نقل از روزنامه انگلیسی «تایمز»):
«ایران برای سرمایه‌گذاری خارجی در جهان امروز یکی از سرسخت‌ترین و تحسین‌آمیزترین کشورها است[!]….قدرت مالی ایران در حال حاضر به قدری زیاد است که یک برنامه سه جهته را در وام خارجی‌اش به مرحله اجرا گذاشته است. وزیر امور اقتصادی و دارایی ایران[=هوشنگ انصاری] در اجتماع صندوق بین‌المللی پول در واشنگتن اخیراً گفت که تعهدات وامی ایران در حال حاضر در حدود هفت‌هزار و هفتصد میلیون دلار است. وی گفت:«کمک خارجی طی چهارسالِ آینده شش درصد درآمد ناخالص ملی ایران را تشکیل خواهد داد». وام‌هایی مانند وام هزار و دویست میلیون دلاری که اوایل سال جاری به انگلیس داده شد و وام مشابهی که مذاکراتش با فرانسه در جریان است، از استانداردهای تجاری برخوردارند. وام‌های دیگری نیز به چند کشور آفریقایی و آسیایی از جمله مصر، مغرب و سنگال داده شده است، که باید به این توافق‌های دوجانبه وام‌های ایران به صندوق بین‌المللی پول و بانک جهانی را اضافه کرد. ایران به اقتصاد کشورهای غربی کمک می‌کند، زیرا ایران اگر بخواهد به صورت یک کشور صنعتی درآید، به کمک این کشورها نیاز دارد. تهران در مورد تبلیغات جهان غرب که می‌خواهند گناه اصلی تورم فزاینده را متوجه تولیدکنندگان نفت کنند، حساسیت دارد. در تهران بحث بر سر این است که افزایش قیمت نفت فقط یک‌‌‌ونیم درصد تورم اقتصاد صنعتی را سبب شده است و در بعضی موارد این عامل نمی‌تواند بیش از نیم درصد باشد…».
*********
در دوران فوران دلارهای نفتی در اوایل دهه ۱۳۵۰، بخش زیادی از پول‌های حاصل از فروش نفت، صرف خرید و یا اعطای وام به کشورهای خارجی خصوصاً دولت‌های غربی شده و مابقی آن نیز به جیب برخی از کارگزاران داخلی رفت!
