روزنامه اطلاعات؛ ۳ مهر ۱۳۲۰:
«این چند روزه [بعد از کناره‌گیری و تبعید رضاشاه] خوشوقتی مردم از رسیدن به آزادی و اعاده رژیم حقیقی مشروطه به حدی است که احتیاج به گفتار زیاد در اطراف آن نمی‌باشد. مجلس و ملت ایران بیست سال* است چنان تشنه آزادی زبان و قلم بودند که مانند شخص گُنگی که غَفله به زبان آمده باشد می‌خواهند در آنِ واحد هرچه در دل دارند بگویند…قوه عاقله مملکت هم مانند توده مردم داغِ دل هایی داشت و دارد که خواه در مجلس شورای ملی، خواه در مجالس خصوصی آن را ابراز نموده. به عقیده بنده، از گذشته به حد کافی صحبت شده و باید با دل‌ها و افکار آرام در فکر ترمیم بدبختی‌های ناشی از رژیم سابق و ترقی و تکامل آینده خود باشیم…اصلاحات، منحصر به لغو قانون فروش موقوفه‌ها و لغو عوارض شدید مالیاتی و یا تکلیف اموال شاه سابق[=رضاشاه] نیست. در اثر بیست سال «استبداد» و «امنیت ظاهری»، دین و ایمان و راستی و درستی از دست رفته است. به عقیده من اعاده این ایمان و درستی و جلوگیری از ارتجاع و کهنه‌پرستی، بیشتر از املاک غصب شده اهمیت دارد…»(به قلم عیسی لیقوانی، نماینده مردم تبریز در مجلس شورای ملی)
————————————————————————————
* در حقیقت حکومت رضاخان قبل از به سلطنت رسیدن او و از کودتای سوم اسفند ۱۲۹۹ برقرار شد.
