پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ در مصاحبه فرانک جیلز، مدیر روزنامه «سندی تایمز» چاپ لندن با محمدرضا امیرتیمور[۱]، مدیر کل سیاسی وزارت امور خارجه، در مورد کارشکنی‌هایی که غربی‌ها در تأسیس ذوب آهن داشته‌اند و تمایل نداشتن آنها به توسعه اقتصادی ایران و توافق با شوروی برای انتقال تکنولوژی ضعیف این صنعت باید به بخشی از این گفت‌وگو اشاره کرد:
فرانک جیلز: تا آنجا که من می‌دانم ما حتی شما را از این صنعت منع هم می‌کردیم، راستی چرا ما شما را منع می‌کردیم؟ پاسخ دادم می‌دانم که شما ما را منع می‌کردید، ولی دلیل آن را باید از رجال مسئول غرب سؤال کنید. آقای جیلز گفت: نمی‌دانستم که این موضوع چهل سال سابقه داشته است. گفتم: بلی. چهل سال ملت ایران در این آرزو به سر برد. مقارن شروع جنگ مقدمات تأسیس این صنعت فراهم شده بود و آلمان‌ها حتی مقداری از وسایل و ماشین‌آلات را هم به سوی ایران حمل کردند، اما متأسفانه کشتی‌های حامل ماشین‌آلات در اسکندریه توقیف شد و این کار انجام نگرفت.[۲]
آقای جلیز گفت: گویا ما توقیف کردیم. گفتم صحیح است.[۳]
بقایای ساختمان‌های نخستین کارخانه ذوب‌آهن ایران که درحال تخریب است
پی‌نوشت‌ها:
[۱]. محمدرضا امیرتیمور کلالی پسر ارشد محمدابراهیم امیرتیمور کلالی، وزیر کار و کشور کابینه دکتر مصدق، است.
[۲]. هنوز مدت کوتاهی از شروع تأسیس ساختمان ذوب آهن ایران توسط کنسرسیوم آلمانی «دماک گروپ» نگذشته بود که جنگ جهانی دوم آغاز شد. در بحبوحه جنگ حمل ماشین‌آلات ذوب آهن ایران از راه دریا آغاز شد. ماشین‌آلات از بندر هامبورگ در آلمان روی کشتی‌ها قرار داده شد و به طرف مدیترانه به راه افتاد. وقتی ماشین‌آلات به نزدیکی سواحل مصر رسید، ارتش انگلیس ماشین‌آلات و وسایل کارخانه ذوب آهن را در راه مصادره کرد و به مصر انتقال داد و نگذاشتند این تجهیزات به ایران برسد و کارخانه ساخته شود. «آخرین کشتی آن محموله به نام آرابیا نیز در مدیترانه توسط متفقین توقیف و به یکی از بنادر شمال آفریقا برده شد.» رک: محمد شیخ شاب بافقی، «سیری در صنعت ذوب آهن ایران»، نشریه دانشگاه انقلاب، ش ۱ (بهار ۱۳۶۰)، ص ۲۸.
