پایگاه اطلاع‌رسانی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ سرمایه‌داران در مجلس، مطبوعات، دربار و حتی در خود سازمان برنامه نفوذ داشتند و تا وقتی که سهم عادلانه‌ای از این غنیمت به آنها داده نمی‌شد، قادر بودند که طرح‌های سازمان برنامه را درهم بشکنند. در یک نمونه آنها موفق به این کار شدند. آنها برای پیشبرد منظور خود از شیوه اتهامات سیاسی استفاده می‌کردند؛ در عین حال که نسبت به اتهامات منطقی سیاسی که در دوران حکومت مصدق به آنها زده می‌شد، بی‌توجه بودند، اما وقتی پای منافعشان به میان می‌آمد، حاضر بودند در وارد کردن اتهامات سیاسی به سازمان برنامه، با نیروهای مخالف شاه نیز همدست شوند. اگر احساس می‌کردند در یک پروژه بزرگ ساختمانی سهم عادلانه‌ای به آنها داده نشده است، توانایی این را داشتند که نظر اعضای حزب مخفی ایران و مصدقی‌ها را در وزارتخانه‌ها و سازمان برنامه به سوی خود جلب کنند و مانع پیشبرد برنامه‌های عمرانی شوند.[۱]
اسدالله، سیف‌الله و قدرت‌الله رشیدیان
شماره آرشیو: ۳۷۳۵-۲۸۸م
پی‌نوشت:
[۱]. پیتر آوری، تاریخ معاصر ایران (از کودتای ۲۸ مرداد تا اصلاحات ارضی)، ترجمه محمد رفیعی، تهران، مؤسسه مطبوعاتی عطائی، ۱۳۶۸، ص ۵۰.
