به گزارش روابط عمومی پژوهشکده تاریخ معاصر؛ «شاه همیشه در داخل مملکت عناصری را برای همکاری در امر حکومت انتخاب می‌کرد که فکر می‌کرد اینها یک بستگی نزدیکی با آمریکا دارند و عجیب است این اشخاص را که به این صورت انتخاب می‌کرد بستگی‌شان یک بستگی توأم با «سوبوردیناسیون»[۱] بود. دوستان آمریکا را توجه نمی‌کرد، بلکه کسانی را بهشان توجه می‌کرد که یک نوع رابطه سوبوردیناسیون بین آنها و آمریکا باشد و من می‌دانم این طور آدم‌ها را در باطن خوشش نمی‌آمد، اما فکر می‌کرد برای کار حکومت کردن بهترین ترتیب این است که عوامل حکومت خودش طوری نباشند که آمریکایی‌ها نسبت بهش تردید و شکی داشته باشند».[۲]
سخنرانی محمدرضا پهلوی و ریچارد نیکسون در برابر خبرنگاران در محوطه کاخ سعدآباد
شماره آرشیو: ۹۲-۱۱ع
پی‌نوشت‌ها:
