اشاره: «سازمان پیمان مرکزی» موسوم به «سنتو» نام اختصاری مجموعه‌ای است که که ابتدا در اسفندماه ۱۳۳۳ به صورت معاهده‌ای میان عراق و ترکیه در بغداد به امضا رسید و به «پیمان بغداد» مشهور شد. اما با وقوع کودتای کمونیستی عبدالکریم قاسم در عراق در تیرماه ۱۳۳۷ و خروج آن کشور از پیمان بغداد، مقر این سازمان در اسفندماه همان سال به ترکیه منتقل شد و از این پس به نام «سنتو» (Central Treaty Organization) مشهور گردید. سنتو زنجیره‌ای از هم‌پیمانان آمریکا بود که به صورت دیواری در آسیا و در برابر کمونیسم کشیده شده بود و کشورهای ترکیه، عراق، ایران و پاکستان عضو آن بودند و انگلیس و آمریکا نیز به صورت اعضای ناظر در جلسات آن حضور داشتند و کارگردانی آن را بر عهده گرفته بودند. ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ۲۰ اسفندماه ۱۳۵۷ با خروج از این پیمان عملاً زمینه‌ساز انحلال آن گردید.
نکته جالب توجه در سند حاضر این است که با وجود مرکزیت ایران در این پیمان، تعداد پست‌های استحقاقی آن در دبیرخانه سنتو، بعد از ترکیه، پاکستان و انگلستان در رتبه چهارم! قرار دارد.
مطالب بیشتر درباره «پیمان سنتو» را در اینجا بخوانید
