لژ بزرگ ایران یک لژ فراماسونری بود که در پی هماهنگی جعفر شریف‌امامی با لژهای بزرگ فرانسه، اسکاتلند و آلمان در سال ۱۳۴۷ تأسیس شد. این لژ از ۱۴ لژ اسکاتلندی ۱۰ لژ فرانسوی و ۳ لژ آلمانی تشکیل می‌شد.
بروز رقابت های بین المللی میان قدرت های بزرگ گرداننده فراماسونری، ایده تشکیل لژ بزرگ ایران و استقلال «فراماسونهای ایران از لژهای بزرگ ممالک دیگر» را سرعت بخشید. چنان که از سال ۱۳۴۳ تا ۱۳۴۸ مسئله اصلی فراماسونری ایران که همگی به لژهای دیگر کشورها وابسته بودند، تشکیل لژ بزرگ ایران بود.
دکتر فرهنگ مهر در تاریخ ۳۱ اردیبهشت ۱۳۶۳ در مصاحبه با حبیب لاجوردی با رد اینکه نبوسیدن دست شاه توسط شریف امامی، به دلیل ارشدیت او در تشکیلات فرماسونری بود، گفته است: «بعدا که می‌خواهند لژ بزرگ ایران را درست بکنند به عرض شاه می‌رسانند. شاه می‌گوید بسیار خوب، درست بکنید. […] آقای شریف امامی آمد و مذاکراتی کردند و بهرحال قبول کرد که لژ بزرگ ایران را درست کند، فرانسوی‌ها و اسکاتلندی‌ها هم قبول کردند که بشناسند.»
۱۰ اسفند ۱۳۴۷ مراسم افتتاح این لژ با حضور شمار زیادی از ماسون‌های اروپایی، آمریکایی و گراندماسترهای لژهای بزرگ اسکاتلند، فرانسه و آلمان برگزار شد. در فاصله سال ۱۳۴۸ تا ۱۳۵۷، لژ بزرگ ایران به استاد اعظمی شریف امامی فعال بود و تعداد لژهای تحت فرمان لژ بزرگ ایران تا اواخر حکومت پهلوی به ۴۳ عدد با ۱٬۵۰۰ عضو رسید.
