به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، امروز (۱۳۶۶/۳/۱۳) حضرت امام خمینی در دیدار نمایندگان مجلس شورای اسلامی با ایشان به مناسبت هفته مجلس و روز قانون بیاناتی را ایراد کردند که مضمون اصلی این سخنان درباره تذکرات اخلاقی و ملکات نفسانی بود:

من بنا ندارم که امروز صحبت کنم، لکن دعا منافات ندارد با بنا. من همیشه دعاگوی همه اقشار ملت بوده‌ام خصوصاً آن جمعی که ارزشمندند در این نظام.

 من امیدوارم که خدای تبارک‌وتعالی به شما آقایانی که عمرتان را دارید صرف می‌کنید برای اسلام و پیشبرد اسلام، توفیق بیشتر عنایت کند و امیدوارم که در این مجلس و در مجلس‌های آتیه مسائل، مسائل اسلامی باشد و روش، روش اخلاقی و اسلامی.

 البته من نباید نصیحت‌کنم شما را، شما بحمدالله خودتان همه‌چیز را می‌دانید، لکن در این زمان باید فکر کنید که مجلس اگر یک خدشه پیدا بکند، چه خواهد شد؟ کوشش کنید خدشه‌ای پیدا نشود در مجلس.

کوشش کنید که همان‌طوری که اسلام این مسائل را پیش‌آورده و ما در سایه اسلام توانستیم این مسائل را حل کنیم، این مسئله محفوظ بماند و همه‌چیز در سایه اسلام محفوظ بماند.

البته من مشکلات مجلس را، مشکلات دولت را می‌دانم، ازاین‌جهت توقع ندارم که همه امور همین‌طوری حل بشود لکن درعین‌حال چون اتکای شما آقایان به خدای تبارک‌وتعالی است، امیدوارم که خداوند هدایت کند شما را و راه حقیقی‌ای که اسلام می‌خواهد، شما در آن راه باشید و خواهید بود و امیدوارم که همیشه کوشا باشید در اینکه این ملتی که زیر بار ظلم بوده است، از این به ‌بعد این ملت، سرفراز باشد و نمایندگان این‌ها که خلاصه ملت و عصاره ملت‌اند، سرفراز باشند و قوی‌دل مشغول خدمت باشند.

ما چه پیروز شویم چه نشویم، کارمان برای خداست، ما تکلیف ادا کردیم. ما می‌دانیم که از عهده شکر خدا نمی‌توانیم به در آییم. اتکای به خدایتان زیاد بشود هر چه دارید از خداست.

 این هیاهوها که در عالم هست، این‌ها همیشه بوده و همیشه هم خواهد بود لکن اینکه باقی است، خداست و اعتماد به خدا. شما این اعتماد را حفظ کنید و مشکلات را با تدبیر‌هایی که دارید، حل کنید و امیدواریم که خداوند همه را تأیید کند.

 وقتی برای خدا باشد، تأیید می‌کند. وقتی کار برای خدا باشد، ما چه پیروز بشویم و چه نشویم، کارمان برای خداست. ما تکلیف ادا کردیم، ما می‌خواهیم تکلیف‌مان ادا بشود.

دنبال این نیستیم که یک منصبی به دست بیاوریم. شماها نیستید؛ و ما می‌دانیم که از عهده شکر خدا نمی‌توانیم به در بیاییم. من خودم را عرض می‌کنم. من شهادت می‌دهم که خودم تاکنون دو رکعت نماز برای خدا نخوانده‌ام. هرچه بوده برای نفس بوده. دلیلش هم این است که اگر چنانچه جنت و ناری نباشد، آیا ما باز همان‌طور مشغول می‌شویم به دعا یا خیر؟

 دعای ما آنی که هست برای این است که خدای تبارک‌وتعالی به ما عنایت کند و به ما روزی کند بهشت را و محترز کند از جهنم. آنی که عنایت آمال ماست، همین است و الا برای خدا آن‌وقت معلوم می‌شود که اگر کلید بهشت و جهنم را به شما بدهند و بگویند که شما مختارید و هیچ‌کس از شما به جهنم نمی‌رود، هیچ‌کس از شما هم از بهشت محروم نیست، آن‌وقت آیا ما باز قیام می‌کردیم به دفع شهوات؟ قیام می‌کردیم به خواندن نماز؟ این‌ها پیش خود ماست. من خودم می‌دانم که نیست این‌جور. نیستم این‌طور.

امیدوارم که خداوند به شما توفیق بدهد، اتکای به خدایتان زیاد بشود؛ و هرچی دارید از خداست و از خدا بخواهید و من دعاگوی شما هستم. در مواقعی که وقت دعاست، به شما دعا می‌کنم و امیدوارم خداوند مستجاب کند.

 

منبع:

علیرضا لطف‌الله زادگان، محمدحسین جمشیدی، روزشمار جنگ ایران و عراق: تصویب قطعنامه ۵۹۸؛ زمینه‌های سیاسی و نظامی (کتاب چهل و نهم)، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۸۷،صص ۵۳، ۵۴