به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، شهید محمود کاوه سال ۱۳۴۰ در مشهد به دنیا آمد و بزرگ شد. پدرش کاسب بود، از آن کاسب‌های متعهد و معتمد محل. دوست داشت فرزندش پا در مسیر درست بگذارد برای همین او را با خود به مجالس و محافل مذهبی می‌برد. خودش با علما و روحانیان مبارز ازجمله حضرت آیت‌الله خامنه‌ای شهید هاشمی نژاد و شهید کامیاب ارتباط داشت و در راه مبارزه برای شکل‌گیری انقلاب تلاش می‌کرد.

کاوه در چنین شرایطی تحصیلات دوران ابتدایی خود را تمام کرد. او که جوانی بانشاط و فعال و مذهبی بود، با شروع جریانات انقلاب در محافل درسی مسجد جوادالائمه (علیه‌السلام) و امام حسن مجتبی (علیه‌السلام) که در آن زمان از مراکز تجمع نیروهای مبارز بود، شرکت می‌کرد و پای درس آیت‌الله خامنه‌ای می‌نشست. او با شجاعت تمام اعلامیه‌های امام (ره) را پخش می‌کرد و در راهپیمایی‌ها حضور داشت.

 

ورود کاوه به سپاه پاسداران

بعد از پیروزی انقلاب کاوه به سپاه پاسداران مشهد پیوست. او پس از گذراندن یک دوره آموزش شش‌ماهه چریکی، به آموزش نظامی برادران سپاه و بسیج پرداخت.

پس از آن، به‌منظور حفاظت از بیت شریف حضرت امام خمینی، طی مأموریتی شش‌ماهه به تهران عزیمت کرد. با شروع جنگ تحمیلی، به همراه تعدادی از نیروهای خراسان به جبهه‌های جنوب اعزام شد اما مدتی بعد به علت نیاز شدیدی که پادگان به مربی داشت، او را برای آماده‌سازی و آموزش نیروها به مشهد فراخواندند.

 

عملیات‌های موفق در کردستان

کاوه نمی‌توانست در مشهد بماند و فقط نیرو تربیت کند. روح او متلاطم بود و می‌خواست رودرروی دشمن قرار گیرد. او در اولین فرصت رضایت فرمانده پادگان را جلب کرد و راهی  کردستان شد که در آن زمان، با توطئه گروهک‌ها و عناصر ضدانقلاب، دستخوش درگیری و آشوب شده بود.

 شجاعت او سبب شد پس از مدت کوتاهی، به سمت فرماندهی عملیات سپاه سقز منصوب شود. طرح‌ریزی عملیات آزادسازی منطقه مرزی بسطام، آزادسازی ۴۵ کیلومتر جاده مرزی طی یک مرحله و در عرض بیست‌وچهار ساعت، شهامت و درایت او را بیش‌ازپیش بر همگان روشن کرد.

پس از شهادت سرداران رشید اسلام ناصر کاظمی، محمد گنجی زاده و محمد بروجردی، در خرداد ۱۳۶۲ کاوه رسماً به فرماندهی تیپ ویژه شهدا منصوب شد. 

 

درخشش کاوه در عملیات والفجر ۲

بنا به صلاحدید فرماندهی محترم سپاه در تاریخ ۲۹/۴/۱۳۶۲ تیپ ویژه شهدا مأموریت یافت تا در عملیات برون‌مرزی والفجر ۲ که در منطقه حاج عمران انجام پذیرفت، شرکت کند. در این عملیات، کاوه با فرماندهی صحیح، اهداف از پیش ازجمله ارتفاعات دو هزار و پانصد و نوزده را با موفقیت به تصرف درآورد.

شهید صیاد شیرازی درباره عملکرد علی قمی و محمود کاوه در این عملیات گفت: ما باورمان نمی‌شد؛ تیپی که توی کردستان جنگیده بود و تجربه جنگ با عراق را نداشت، اصلی‌ترین ارتفاع (۲۵۱۹) را که در مرحله اول روی آن گیرکرده بودیم، آزاد کنه! می‌گفت: نیروها به‌سرعت و با چابکی مثل بز کوهی توی این کوه می‌دویدند.

برای کاوه ارتباط و دقت در کار مهم بود. اگر نیروهای او در کردستان، در شب، کمین می‌خوردند، همگی روی زمین می‌خوابیدند و آر.پی.جی زن‌ها به سمت جایی که گلوله آمده بود، تیراندازی می‌کردند و با این روش خط را می‌شکستند.

در عملیات والفجر ۲ هم برای شکستن خط دشمن از این تجربه و روش استفاده کردند؛ به‌این‌ترتیب که تعدادی آرپی‌جی زن، همراه با نیروها حرکت کردند، هر جا از سنگری به‌طرف نیروهای پیاده شلیک می‌شد، بلافاصله آر.پی.جی زن‌ها آنجا را می‌زدند. علاوه براین هم خود او و هم نیروهایش ورزیده بودند و در کردستان، راحت روی ارتفاعات تردد می‌کردند. با داشتن این ویژگی‌ها توانستند ارتفاعات ۲۵۱۹ را تصرف کنند.

 

شرکت در عملیات‌های والفجر ۴، بدر، قادر و والفجر ۹

همزمان با عملیات والفجر ۴ مأموریت پاک‌سازی محور سردشت از لوث وجود ضدانقلاب (دموکرات‌ها و منافقین) به تیپ ویژه شهدا واگذار شد. رزمندگان غیور و سلحشور تیپ، ضمن تسلط بر ارتفاعات مرزی کوه سیر، قوری، تالشور روستای اسلام‌آباد، مرکز رادیویی منافقین و مقر دموکرات‌ها را تصرف کردند.

تیپ ویژه شهدا به فرماندهی محمود کاوه در سال ۶۳ در عملیات بدر همراه با سایر یگان‌های سپاه با دشمن تادندان‌مسلح جنگید و در تاریخ ۲۳/۴/۶۴ در عملیات قادر (همراه با یگان‌هایی از ارتش جمهوری اسلامی) در جبهه شمالی سیدکان عراق، باعث برهم زدن آرایش نظامی دشمن گردید. همچنین در منطقه عملیاتی والفجر ۹ که در منطقه چوراته عراق انجام گرفت در انهدام قوای دشمن و آزادسازی بخشی از خاک آنان، نقش مؤثری داشت.

 

شهادت

محمود کاوه سرانجام در جریان عملیات کربلای ۲ به تاریخ ۱۱/۶/۱۳۶۵ و درحالی‌که پیشاپیش رزمندگان برای تصرف ارتفاع ۲۵۱۹ در منطقه حاج عمران حرکت می‌کرد بر اثر اصابت خمپاره در کنارش به شهادت رسید.

 

منبع:

الفتی، سعید، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: مخابرات غرب و شمال غرب: روایت: حسین باقری، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۴۰۲، صص ۲۱۵، ۲۱۶