تاریخ سند: ۲۲ آذر ۱۳۵۵
سرّی
از واحد اطلاعاتی کمیته مشترک ضد خرابکاری
تاریخ گزارش: ۳۵/۹/۲۲[۲۵]
موضوع: فتوای محمود علایی طالقانی درباره گروه به اصطلاح مجاهدین خلق
محمود علایی طالقانی اخیراً فتوایی صادر کرده و به عده‌ای از زندانیان تکلیف نموده آن را جزء به جزء حفظ نمایند و برای سایرین بازگو نمایند و وضعیت را برایشان تشریح کنند:
بسم اللّه الرحمن الرحیم
با توجه به جنایاتی که از شهریور ۱۳۲۰ تا به حال توسط کمونیست‌ها[=حزب توده] انجام شده نشست و برخاست و زندگی کردن و حشر و نشر و همکاری با کفار منجمله کمون مارکسیست‌ها و کسانی که از این قماشند حرام است. مسلمانان باید از آنها کمال احتراز را بنمایند. مجاهدین[خلق] نیز اگر از تعلیمات و ایدئولوژی سال ۵۰ استغفار ننمایند زندگی و حشر و نشر با آنان نیز حرام است و باید وضعشان را روشن کنند، اگر از ایدئولوژی خود استغفار نکنند باید از آنها جدا شد و آنان را کافر شمرد.
ضمناً هفت نفر از علما و روحانیون این فتوا را تأیید کردند و آنان عبارتند از: عبدالرحیم ربانی شیرازی، محمدرضا مهدوی کنی، محی‌الدین(نورالدین) انواری، علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی(بهرمان)، حسینعلی منتظری، [سیدمحمد]بهشتی، [مرتضی]مطهری.
نظریه شنبه: پس از نقل و انتقال عده‌ای از افراد مذهبی بند یک به بند دو زندان اوین و رسانیدن این پیام، اختلاف شدیدی میان گروه به اصطلاح مجاهدین[خلق] بروز کرده و عده‌ای از طالقانی و دیگران طرفداری نموده‌اند.
نظریه یکشنبه: با توجه به اظهارات شنبه و تأیید صداقت وی به استحضار می‌رساند چون قرار بود از کار روحانیون بازداشتی در زندان و تبلیغ سایر زندانیان استفاده گردد، لذا به علت کمی جا عده‌ای از عناصر مذهبی مورد اعتماد زندانیان به قسمت محکومین گروه مجاهدین[خلق] منتقل گردیده‌اند و پیام‌های ارسالی از طرف طالقانی و دیگران به محکومین رسانیده شد که منجر به جبهه‌گیری جدیدی شده است.
—————————————————————————
توضیحات سند:
تا پیش از دهه ۱۳۵۰ که از رهبران و اعضای سازمان منافقین هنوز کسی به زندان‌ها کشیده نشده بود، مذهبی‌ها و مارکسیست‌های زندانی، در خوراک، پوشاک و حتی جای خواب از یکدیگر جدا بودند و مرزی را که اسلام میان مسلمانان و عناصر کافر و ملحد کشیده است به درستی رعایت می‌کردند. لیکن بنیانگذاران و اعضای سازمان منافقین که گرایش و شیفتگی شدیدی نسبت به مارکسیست‌ها داشتند، آنگاه که وارد زندان شدند، در نخستین گام، کوشیدند که زندانیان مذهبی و مارکسیست را با یکدیگر یک کاسه و هم پیاله کنند و در این کار نیز کامیاب شدند. این برنامه تا سال ۱۳۵۴ ادامه داشت تا آنکه روحانیون زندانی بر آن شدند که به این روش غیر اسلامی پایان بخشند و بالاخره پس از همفکری و شور با یکدیگراعلام نمودند که مسلمان‌ها در زندان باید از مارکسیست‌ها جدایی کامل داشته باشند و افرادی را موظف کردند که این پیام را به سایر زندانیان برسانند. از این رو شماری از زندانیان طی اعلامیه‌ای که هرگز نوشته نشد، مارکسیست‌ها را ـ بنا به حکم اسلام ـ نجس دانستند و از زندانیان مسلمان خواستند که از هر گونه برخورد نجاست‌آور با آنان خودداری ورزند. این فتوا از سوی ۹ نفر از علمای موجود در زندان صادر گردید.(ر.ک: نهضت امام خمینی، سیدحمید روحانی، ج ۳، ص ۴۴۹)
منبع: آیت‌الله حاج شیخ عبدالرحیم ربانی شیرازی به روایت اسناد ساواک
