اشغال نظامی، پیامدهای سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی برای کشور اشغالشده دارد. چنین پیامدهایی، به‌خصوص اگر این اشغال در راستای اهداف نظامی باشد، بیشتر خواهد بود و درنتیجه آن، منابع اقتصادی و انسانی کشور اشغالشده در خدمت اهداف نظامی کشور اشغالگر قرار می‌گیرد. چنین قاعده‌ای در خصوص اشغال ایران در شهریور ۱۳۲۰ نیز صادق است؛ زیرا نیروهای متفقین با اهداف نظامی، ایران را اشغال کردند و بخش اعظمی از منابع اقتصادی و انسانی آن را در راستای این هدف تحت اختیار خود درآوردند که صنایع ایران نیز از این قاعده مستثنی نبود. اشغال ایران از سوی متفقین سه پیامد عمده برای صنعتی‌سازی در ایران داشت که عبارت بودند از: ۱) اخراج متخصصان و کارشناسان صنعتی آلمان از ایران؛ ۲) کاهش تولید یا تعطیلی کارخانه‌ها و ۳) اشغال کارخانه‌های ایران از سوی متفقین و به‌کارگیری آنها در راستای اهداف نظامی.
