جلسات نقدمان شده تمجیدهای الکی _ به به کنان تصنعی، حقیقتش شرط عافیت طلبی همین است، شاید این نقد برسد دست آقا رضا معروف ما و در عوض سری بعد که او داور و رئیس جشنوار‌ه‌ای شد یا حتی بالاتر، دق دلی “افسر پیر مرد منحوس بداخلاق” کتابش را هم سر اثر من درآورد، بالاخره بشر ذاتا تملق دوست است. اما شاید خود امیرخانی هم این کتابش را خیلی دوست نداشته باشد انقدر که از عبارت‌های 《حوصله ام سر رفت》《دوباره یک دیدار بی خاصیت》 و نظایر آن را را خودش مدام تکرار کرده و حال ما را هم با نق زدن‌ها و بدسفری‌اش خراب کرده، امیرخانی شاید با خودش گفته استخاره نوشتن و ننوشتن هم نمی‌خواهد مگر چند ایرانی دست به قلم می‌توانند کره شمالی بروند و مگر چند تا امیرخانی خفن داریم؟! بگذار این سفر مرده را زنده‌اش کنم! سفرنامه از یک دعوت آغاز می شود. رفقای موتلفه ای می‌خواهند صله رحم حزب برادرشان در کره شمالی را به جا آورند، این می‌شود که آقا رضا هم همراه می‌شود. سفری که انقدر حوصله سر بر است که صدای نویسنده در هرصفحه حداقل یکبار در‌می‌اید که عجب سفر چرتی است…حالا بد نیست کمی هیجان هم به داستان بچپانیم و ده دقیقه پیاده روی و سیگار کشیدن یا آسانسور بازی هتل را همچو عملیات دو صفر هفت مرموز و هراس آور نشان دهیم… زرشک!
از سفر اول که چیزی درنیامد پس بزنیم در خط منبر رفتن تحریم و استبداد بد است و ره‌بر خودش به من گفت که سلاح کشتارجمعی اخ است و خب می خواهم بروم سفارت کره درخواست سفر مجدد بدهم نکند بشوم قاشق‌چی!
منبر بس است برویم سراغ سفر دومی که تشریفات و دیدارهای رسمی ندارد اما آموزش شرعیات چرا و خب استاد امیرخانی ما دستش برای مچ گیری از دروغ گویی انسان های عقب مانده کره شمالی این بار باز تر است و جهت ادخال سرور مومنین مسخره کردن این چوسانی‌های بی خدا هم بد نیست. لذا باید بنشینیم و دیالوگ های خواب آور ایشان با رئیس بیمارستان و نویسنده گمنام و استاد مردم شناسی را بخوانیم تا کمی بیش از هیچ، هیچ گیرمان نیاید. انقدر می فهمیم که کره سرد است ، چپ و بسته است مردمش ناراحت‌اند و لبخندشان هم معکوس هست، از خارجی ها می ترسند، نظامشان هم دروغ می‌گوید و اساسا هیچ اینترنت و رسانه ای هم ندارند و رهبرانش هم خدایگان استبداد هستند، خب با یک ربع بی بی سی و من و تو مرحوم گوش دادن هم همین نتایج حاصل می شد، والله راضی به زحمت نبودیم! نمی‌خواهم بگویم شرایط چنین نیست یا هست می خواهم بگویم این کتاب از چه زاویه جدید و خاصی به کره شمالی می‌نگرد که برای ما بدیع باشد؟! بماند که این کتاب معرفی شده و بهترین کتاب زندگی‌یک مخاطب بود
یکشنبه, خرداد ۴, ۱۴۰۴
حوصله سر بر
نقد کتاب «نیم دانگ پیونگ یانگ»
