به مناسبت سالروز ترور نافرجام مقام معظم رهبری؛
حکمت مجروحیت رهبر آینده انقلاب
سرلشکر رحیم صفوی گفت: اگر آقا مجروح نشده بودند، در جلسه فردای آن روز یعنی هفتم تیرماه در حزب جمهوری اسلامی شرکت میکردند و کنار شهید بهشتی به شهادت میرسیدند. حکمت و تقدیر الهی بود که حضرت آقا برای ادامه رهبری انقلاب پس از امام زنده بمانند.
به گزارش تارنمای مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، برخی از تشکلها و جریانات سیاسی که به دلیل اختلاف با آرمانها و اصول اساسی انقلاب، توسط مردم و نظام طردشده بودند، بنای مخالفت، ناسازگاری و ناامن سازی علیه نظام جمهوری اسلامی را گذاشتند.
ازجمله مهمترین و بزرگترین این گروهها و تشکلها سازمان منافقین بود که بهویژه بعد از شکست در عرصههای سیاسی و مطرود و فراری شدن سرکردگان خود همچون مسعود رجوی و بنیصدر مخلوع، بر دامنه ناامنیها و ترورها و کشت و کشتار مردم و مسئولین عالیرتبه نظام نوپای جمهوری اسلامی همت گذاشت.
ازجمله مهمترین اقدامات تروریستی این گروهک ضاله، ترور نافرجام حضرت آیتالله خامنهای نماینده وقت امام در شورای عالی دفاع در روز ششم تیرماه ۱۳۶۰ در مسجد ابوذر تهران، درست یک روز قبل از انفجار ساختمان حزب جمهوری اسلامی و شهادت شهید بهشتی و یارانش بود.
روایت سرلشکر رحیم صفوی
سرلشکر پاسدار رحیم صفوی؛ فرمانده اسبق سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و دستیار ارشد مقام معظم رهبری به بیان روایتی حکمتآموز از این واقعه پرداخته که به مناسبت سالروز وقوع این ترور نافرجام و سوءقصد به جان معظم له منتشر میشود:
ششم تیرماه (۱۳۶۰) حضرت آقا در مسجد ابوذر ترور شدند و نزدیک بود شهید شوند. توی رادیو ضبط، یک بمب ساچمهای جاسازی کرده بودند و ضبط را هم درست جلو قلب حضرت آقا گذاشته بودند.
چند دقیقه قبل از انفجار، مسئول تریبون آمده بود؛ ضبط را یک ذره آنطرفتر گذاشته بود و بمب به جای اینکه قلب آقا را هدف قرار دهد، به دست راست حضرت آقا اصابت کرد.
اگر آقا مجروح نشده بودند، در جلسه فردای آن روز یعنی هفتم تیرماه در حزب جمهوری اسلامی شرکت میکردند و کنار شهید بهشتی به شهادت میرسیدند.
حکمت و تقدیر الهی بود که حضرت آقا برای ادامه رهبری انقلاب پس از امام زنده بمانند.
منبع:
اردستانی، حسین، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: از سنندج تا خرمشهر، روایت یحیی (رحیم) صفوی، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۹، ص ۳۰۴