احمد غلامی اول شهریور ۱۳۳۰ در خانواده‌ای مذهبی از طبقه کارگری در شهرری متولد شد. او دوران تحصیل خود را در مدرسه‌ای اسلامی سپری کرد.

تحصیل در این مدرسه و حضور وی در مساجد به همراه پدرش که ارتباط زیادی با مساجد داشت، سبب گرایش او به فعالیت‌ها و دوستان مذهبی شد.

وی در رشته برق از هنرستان فارغ‌التحصیل شد و پس از گذراندن دوره سربازی، در بیمه تأمین اجتماعی و سپس در کارخانه سیمان تهران مشغول به کار شد.

غلامی در کارخانه سیمان، شاهد اولین اعتراض‌ها و اعتصاب‌های کارگری بود. مدتی بعد، او نیز به صف معترضان پیوست و به دلیل فعالیت‌هایی که انجام داد، مجبور به ترک کارخانه شد. سپس حدود ۴ ماه در یک مجتمع ریخته‌گری مشغول به کار شد.

با شروع قیام مردمی علیه رژیم شاه، او نیز در حرکت عمومی مردم فعال بود و در درگیری‌های مسلحانه ۱۹ تا ۲۲ بهمن در نیروی هوایی تهران و همچنین درگیری‌های شهرری حضور داشت.

غلامی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، ابتدا در کمیته محله‌شان مشغول فعالیت شد و سپس در سال ۱۳۵۸، به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی پیوست.

وی از اولین نیروهایی بود که در پادگان امام علی (ع) دوره آموزشی را سپری کرد. اولین مأموریت او پس از پیروزی انقلاب، حضور در خرمشهر در سمت فرمانده دسته برای مقابله با غائله گروهک خلق عرب بود که با حمایت رژیم بعث عراق در خرمشهر و آبادان دست به اقدامات خرابکارانه می‌زد.

پس‌ازآن، مهم‌ترین مأموریت او و سایر نیروهای سپاه تهران حفظ امنیت پایتخت بود، زیرا گروه‌های مسلح مانند مجاهدین خلق (منافقین) و سایر گروه‌های چپ مارکسیستی، امنیت تهران را بر هم زده و هر روز در نقاط گوناگون شهر آشوب و بلوا به پا می‌کردند.

در آن وضعیت غلامی به همراه سایر نیروهای پادگان ولی‌عصر (عج)، تأمین امنیت اماکن عمومی و دولتی مثل دانشگاه تهران، رادیو و تلویزیون، فرودگاه مهرآباد و حفظ امنیت نماز جمعه را بر عهده گرفتند. در همان زمان، غائله‌هایی در شهرهای دیگر کشور هم برپاشده بود.

غلامی علاوه بر فعالیت در تهران، برای مقابله با اقدامات مسلحانه گروه‌های چپ در ترکمن‌صحرا (گنبدکاووس) همراه با عده‌ای دیگر عازم این شهر شد و سپس به دنبال درگیری به وجود آمده در مسجدسلیمان در پی اجرای یک حکم، به مسجدسلیمان رفت و در خاتمه دادن به غائله و تشکیل سپاه آنجا کمک کرد.

وی همچنین در پاک‌سازی شهرهای پاوه، سنندج، مریوان، بانه و مهاباد از عناصر گروه‌های ضدانقلاب، ازجمله کومه له، دمکرات و گروه‌هایی دیگر که تحرکات جدایی طلبانه را آغاز کرده بودند حضوری فعال داشت.

با شروع جنگ تحمیلی، وی به همراه گردان ۶ سپاه تهران برای دفاع از خرمشهر بلافاصله عازم اهواز شد، ولی آنها به دلیل پاره‌ای از مشکلات نتوانستند به خرمشهر منتقل شوند.

با شکسته شدن مقاومت مدافعان خرمشهر و اشغال این شهر، گردان ۶ ابتدا به ماهشهر رفت و سپس از آنجا عازم آبادان شد و در منطقه کوت شیخ مقابل خطوط نیروهای عراقی خط پدافندی تشکیل داد. غلامی در همین منطقه مجروح و برای مداوا به تهران اعزام شد.

وی پس از بهبودی، به‌عنوان مسئول محور در عملیات بازی دراز در منطقه سرپل ذهاب شرکت کرد. بعدازاین عملیات، فرماندهی گردان ۶ به وی محول گردید.

گردان او پس از عملیات طریق‌القدس تحت امر تیپ عاشورا وارد این منطقه عملیاتی شد. بعدازآن، با وجود مخالفت فرماندهان پادگان ولی‌عصر (عج)، غلامی به‌واسطه دوستانش در تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) از زمان اجرای عملیات فتح‌المبین مطلع شد و خود را به منطقه عملیات رساند و به همراه گردان عمار در عملیات شرکت کرد.

بعدازاین عملیات، وی از گردان ۶ جدا شد و با سمت جانشینی واحد اطلاعات عملیات تیپ ۲۷ تا پایان عملیات بیت‌المقدس فعالیت کرد.

بعد از آزادسازی خرمشهر، در پی حمله اسرائیل به لبنان، غلامی با نیروهای تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ص) راهی سوریه و لبنان شد.

او در سوریه ابتدا به‌عنوان مسئول اطلاعات عملیات و مدتی بعد، به‌عنوان مسئول عملیات مشغول به کار شد و در آموزش نیروهای لبنانی ایفای نقش کرد.

بعد از اتمام این مأموریت، با تدبیر ابراهیم همت فرمانده تیپ ۲۷ محمد رسول‌الله (ع) فرماندهی یکی از محورهای عملیات مسلم بن عقیل به غلامی واگذار شد.

 

با تشکیل تیپ حضرت الشهدا (ع) به فرماندهی علی موحد دانش، به سمت فرماندهی عملیات تیپ منصوب شد و چند ماه بعد، با انتصاب کاظم رستگار به فرماندهی تیپ حضرت سیدالشهدا (ع)، جانشینی این تیپ را پذیرفت و در عملیات والفجر مقدماتی، والفجر ۱، والفجر ۲، والفجر ۳ و خیبر در همین سمت فعالیت کرد.

غلامی در عملیات خیبر به‌شدت مجروح شد و مداوایش چهار ماه طول کشید. در این زمان، بحث تشکیل یک تیپ دیگر در تهران مطرح شد و فرمانده سپاه، وی را به فرماندهی تیپ ۱۱۰ خاتم‌الانبیا (ص) منصوب کرد.

سردار احمد غلامی که از مدت‌ها قبل به‌عنوان مستشار نظامی در صحنه‌های نبرد رزمندگان علیه داعش در عراق و سوریه حضور می‌یافت، روز نهم شهریور ۱۳۹۵ در آخرین مأموریت خود در حلب سوریه، هدف اصابت ترکش قرار گرفت و از ناحیه سر به‌شدت مجروح شد.

وی چند روز در بیمارستانی در شهر حلب بستری بود و سرانجام در ۲۱ شهریور ۱۳۹۵ در سن ۶۵ سالگی، به درجه رفیع شهادت نائل آمد و به همرزمان شهیدش پیوست.

 

منبع:

مژدهی، علی، تاریخ شفاهی دفاع مقدس: از ری تا شام، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی: مرکز اسناد و تحقیقات دفاع مقدس، تهران ۱۳۹۸، صص ۱۷، ۱۸، ۱۹